Mały niczym nie wyróżniający się staruszek nie może znaleźć przyjaciół. Psy warczą na niego, a jegomoście podstawiają mu nogi, kiedy go mijają. Staruszek płacze nocami. Tęskni za dobrem, za kimś, kto będzie dla niego równie miły, jak on jest miły dla innych. Rozwiesza ogłoszenia: "Samotny staruszek szuka przyjaciela" i czeka, by ktoś zechciał przyjaźnie spędzać z nim chwile.
Mija wiele dni i nocy. W końcu pojawia się ktoś z chłodnym nosem, chętnie bawi się w przewracanie dziadziusia na plecy, zjada z ręki ciastka. Czy wróci jeszcze? Wraca, chętnie kładzie swój pysk w dłoni staruszka, spaceruje i siedzi wiernie na schodach przed domem rozmyślając wspólnie o życiu. Wiosna rozkwita, kosy latają w kółko. Przyjaciel zadomawia się coraz bardziej, chętnie zjada proponowane mu smakołyki, śpi nawet w łóżku staruszka. Z czasem broni go przed warczącymi psami i niemiłymi jegomościami. Mają swój codzienny rytm. Zimą zaprzestają siedzenia na schodach, bo zimno im w pupy. A wiosną? Co przyniesie wiosna? Na ile wierna jest przyjaźń budowana przez tyle miesięcy? Czy przetrwa?
Wzruszająca i piękna historia o samotności. i potrzebie akceptacji O starości, która wygląda i czeka bardzo wytrwale na czyjeś ciepłe serce i wspólną chwilę. O tym, jak do końca życia trzeba walczyć o swoje, o nowe i nie dać się zgnębić utartym ludzkim schematom. To dobra lektura na czas zakazów i obostrzeń, które burzą relacje międzyludzkie. Bez relacji, przyjaźni, bliskości ludzie wpadają w otępienie, życie staje się niepełne. Delikatne i bardzo wymowne ilustracje Evy Eriksson znamy i uwielbiamy także z innych pozycji: przygód Duni, Mattisa czy Jak tata pokazał mi wszechświat. Ta krótka, jakże dopracowana i przemyślana powiastka dołącza do książek ważnych i wyjątkowych na półce.
Barbro Lindgren, il. Eva Eriksson, tł. Katarzyna Skalska
wydawnictwo Zakamarki, Poznań 2021
liczba stron: 36
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz