Seria Najwybitniejsi naukowcy zachwyca różnorodnością opisywanych osób. Dobierane sylwetki faktycznie ujmują swoimi dokonaniami i pracą. Kolejne tomy opowiadają o Mary Anning, która niezwykle wytrwałą pracą przyczyniła się do wielu odkryć skamieniałości i podwalin rodzącej się paleontologii. A także o hiszpańskim mistrzu Ramon y Cajal, który miał nadzwyczajną moc łączenia pasji odkrywania działania mózgu, połączeń nerwowych, rysowania, odkrywania i opisywania świata.
Mary Anning dorastała u wybrzeży Wielkiej Brytanii, w domu biednym, ale miejscu doskonałym do nauki odkrywania i rozwijania pasji pozyskiwania skamielin. Szybko osierocona, miała poczucie odpowiedzialności za rodzeństwo, szybko wpadła na pomysł, by tak jak tata dorabiać na sprzedawaniu znalezionych skarbów (do Muzeum Przyrodniczego w Londynie, do sklepu kolekcjonerskiego). Choć nie miała wykształcenia w tym kierunku, to wyróżniała ją ogromna intuicja i coraz większa wiedza. Kiedy świat nauki zaczyna dostrzegać, co Mary odkrywa, opisuje czy utrwala na szkicach, wielu naukowców proponuje współpracę, dzięki której nie musi troszczyć się o chleb. Może zajmować się tym, co kocha, dając podstawy paleontologii i geologii. Do końca życia skromna i pracowita odkrywa szkielety dinozaurów (ichtiozaura, plezjozaura, pterozaura), amonitów, wiele cennych skamieniałości. Trzeba przyznać, że miała w tym także dużo szczęścia. Nie zdążyła tylko przyjąć honorowego członkostwa, jakie zaoferowało Londyńskie Towarzystwo Geologiczne, ale gatunek plejozaura przez nią odnaleziony otrzymał nazwę Anningasaura:)
Drugą nieszablonową postacią jest Ramon y Cajal, dzięki któremu odbywamy podroż po kilku miastach Hiszpanii, obserwując go najpierw jako ciekawskiego dzieciaka pełnego hiszpańskiego temperamentu, dojrzewanie, mądrość ojca, który konsekwentnie wpływał na ambicje i potrzebę kształcenia się. A potem jego niezwykłą pasję do prowadzenia żmudnych badań przez całe życie. Odkrył m.in. niezwykły na tamten czas fakt o ćwiczeniu połączeń nerwowych mózgu, dzięki któremu zyskuje elastyczność i zdolność lepszego zapamiętywania. Otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny za badania nad strukturą systemu nerwowego. Łączył pasję rysowania (brak ksero, kamer, drukarek!) z potrzebą utrwalania odkryć naukowych (połączeń neuronów), znajomość języków obcych i łatwość przybywania w innych krajach w celu prowadzenia badań (np. chorych na cholerę, czy budowy układu nerwowego). Doceniany za życia medalami, nagrodami, zaproszeniami na odczyty, a nawet zaproszenie (odrzucone) do Ministerstwa Edukacji Publicznej, do tego stopnia, że doskwierał mu brak czasu na badania w zaciszu, które kochał najbardziej. Zajmował się fotografią, pisał książki i artykuły naukowe, nauczał i popularyzował wiedzę.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz