Choć początkowo można być zaskoczonym przez kolejne informacje o Marin, jej związku z Mabel, to potem książka okazuje się dość mocną lekturą, przejmującą i dobrą, o żalu, nieprzemijającej sile przyjaźni, tęsknocie, stawianiu czoła przeszłości.
Główna bohaterka - Marin jest wychowywana przez Dziadzia ("to był naprawdę ktoś"), otoczona jego troską i opieką, dużą porcją miłości, zrozumienia. Dziewczynie uwiera to, że nie wie nic o swojej mamie, jej życiu i śmierci. Dziadzio ukrywa przed nią fotografie i wspomnienia o żonie i córce, potajemnie pisze listy, żyje w oddzielnym pokoju. Przygotowuje jednak Marin najlepiej jak potrafi, do samodzielnego życia, opowiada jej choćby o wywabianiu plam, przekazuje zarobione w wygranych w pokera pieniądze na koncie. Dziewczyna długo nie może pozbierać się po jego śmierci. Tak naprawdę próbuje żyć od nowa w Nowym Jorku. Zostawia dom Dziadka w Los Angeles. Okazuje się, że nie ma nic, oprócz wspomnień, kilku ubrań, portfela, zdjęcia mamy. Pokój w akademiku pomaga wyposażyć niekonfliktowa, otwarta i przyjazna Hannah, która nie musi wiedzieć o Marin wiele, nie musi znać jej przeszłości, pytać, odpowiada na jej potrzeby (pościel, koc, poduszka, buty zimowe), głośno czyta "o pszczołach, botanice i ewolucji", wystarczy, że spojrzy w jej twarz i wie, jak sobie radzi.
Marin ucięła kontakt z Mabel, która była nie tylko jej przyjaciółką, ale też pierwszą miłością. Na pierwsze święta Mabel odnajduje Marin, oferuje jej przyjaźń i powrót do swoich rodziców. Kiedy Marin nie jest na to gotowa, rodzina Mabel ma inny pomysł na kontynuację tej znajomości z poranioną samotną dziewczyną. Oferuje jej dużo więcej, niż mogłaby oczekiwać, jednocześnie zostawia przestrzeń na poskładanie swojego życia na nowo, samotność, naukę, że "jest maleńkim kawałkiem cudownego świata", z cudowną siostrą obok. Uporządkowanie wspomnień, wydzielenie miejsca dla Dziadzia, pogodzenie się z tym, że nie mogła poznać swojej mamy surferki.
Tak jest ok. Bo ile można oczekiwać od życia? Z czasem trzeba odnowić stare znajomości, poskładać wszystko w jedną całość, wyjaśnić nieporozumienia, przestać udawać, odłożyć samotność na bok. I choć "Czasem to jest trudne, wiedzieć co jest właściwe", iść do przodu, przez śniegi i mrozy, nawet ze łzami w oczach.
Książka nagrodzona The Michael L. Printz Award 2018.
Nina LaCour, tł. Anna Pliś
wydawnictwo Jaguar, Warszawa 2023
liczba stron: 256
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz