W pierwszej części Meto poznajemy zasady, które obowiązują mieszkańców Domu. Dom zbudowano wewnątrz krateru, "na wyspie pochodzenia wulkanicznego, z górą pośrodku". Na stokach można uprawiać owoce, warzywa i zboża, hodować zwierzęta, wokół wyspy łowić ryby. Dom jest mocno strzeżony. Nikt nie może stąd wyjść. To zapomniane miejsce, ukryte przed światem, by nikt nie odnalazł odebranych rodzinom dzieci.
Meto staje tu w roli przewodnika małego chłopca Krassusa, wprowadza go w sekrety obowiązujące, poleca słuchać uważnie, próbować zrozumieć, ale nie wnikać, dokładnie wywiązywać się z obowiązków, solidnie pracować i sumiennie się uczyć, przestrzegać zasad, poddać się zastrzykom, bo inaczej czekają na niego (tak jak na każdego mieszkańca) surowe konsekwencje. Kolejne zdarzenia, które przeżywają mali mieszkańcy, wskazują na to, że wszystko jest tu uporządkowane, rytm dnia i nocy, nauka, rozrywka, zajęcia sportowe. Jasna jest też ścieżka rozwoju. Jedni pozostaną zawsze podporządkowani, inni obejmą funkcje Cezarów, czyli tych, którzy wzywają na rozmowy dyscyplinujące i mają moc karania za przewinienia. Życie 64 chłopców bez przeszłości jest jasne, dopóki nie dorosną. Z wiekiem zmienia się tylko przynależność do grup oznaczonych kolorami. Tylko co się dzieje z mieszkańcami potem? Meto jest bystry, cieszy się dużym zaufaniem wśród chłopców, dostaje tajemnicze listy. A to oznacza, że został wybrany do tego, by obmyślić plan buntu i ucieczki stąd. Bo z jedne strony jest tu dobrze, jasne zasady, normalne jedzenie, bliskość innych osób. Z drugiej, nikt nie wie, skąd pochodzi, jak się nazywał, co go czeka w przyszłości, kiedy zacznie rosnąć i stanie się zbyt duży, by tu mieszkać. "Pozostajesz w ciepłym gnieździe, potem czeka cię wielki skok w pustkę". Meto czuje się odpowiedzialny za powstanie buntu w umysłach starszych chłopców. Dlatego chce "wyjść z Domu, rozeznać się w sytuacji, nawet jeśli będzie to skrajnie niebezpieczne".
W
drugiej części Meto nie chce dłużej żyć w niepewności, czekać na los, wiedząc że to ostatnie jego dni w Domu. Chce wiedzieć więcej. Łamie zasady i ucieka z Domu. Przeżywa niebezpieczne chwile, nie
raz będąc na krawędzi życia. Ryzykowne działania chłopców wiele
kosztowały, doprowadziły do śmierci wielu z nich i ze społeczności Przeciętych Uszu (dużych, masywnych, nieufnych i wrogo nastawionych chłopców).
Ale ten bunt wyjścia z Domu przynosi oprócz bólu i satysfakcję. Po
stoczonych walkach z miejscowymi spoza Domu, ważnych rozmowach z
tubylcami, budowaniu zaufania, spotkaniu z tajemniczą Eve (która
bezradnie staje w obliczu śmierci chłopców, i nie ufa młodym
"barbarzyńcom"), Meto próbuje rozwikłać tajemnicze szyfry, które zostały
ukryte w Domu. Dostaje ku temu ważne wskazówki. Odważnie stawia czoła
przeciwnościom. Staje na wysokości zadania. Chce poznać prawdę o sobie i życiu poza wyspą.
Meto jest
odpowiedzialnym i dobrym bohaterem. Tak naprawdę tutaj musi szybko
dorosnąć. Społeczność Przeciętych Uszu jest specyficzna, jest
hierarchiczną organizacją, stosuje brutalne zasady. Stawia mu jasny
warunek, "zaimponujesz dopiero wtedy, kiedy wymyślisz, jak wydostać się z
tej przeklętej wyspy i wrócić do cywilizacji". Meto pragnie życia bez
zagrożeń poza tą wyspą. Będzie mocno główkował i ryzykował, by pomóc
sobie i innym.
Jestem pod dużym wrażeniem tych historii. Moi chłopcy z zapartym tchem słuchali o panujących w Domu i w społeczności Przeciętych Uszu. Intensywnie angażowali się w losy Meto i jego towarzyszy, kibicowali jego odwadze i sprytowi w odszyfrowywaniu wiadomości, nazw społeczności. Losy bohaterów nie są obojętne czytelnikowi w wieku szkolnym. Zawierają trudne zagadnienia przemocy, systemów ustanowionych przez Jowa, leczenia i śmierci, odkrywania zagadki odebrania dzieci rodzicom. Od początku do końca utrzymują w napięciu.
Yves Grevet, tł. Paweł Łapiński
wydawnictwo Dwie Siostry, Warszawa 2014
liczba stron: 240
Meto 2. Wyspa (fr. METO - L'Île)
Yves Grevet, tł. Paweł Łapiński
wydawnictwo Dwie Siostry, Warszawa 2015
liczba stron: 228
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz