Dobry reportaż Katarzyny Kobylarczyk porusza kwestie kradzieży i niewyjaśnionych zaginięć dzieci w czasach dyktatury frankistowskiej. Czyta się z dreszczem i niedowierzaniem.
Proceder odbierania matkom dzieci nowo narodzonych, bez zgody i wiedzy rodziców, które czasem wierzyły w to, że dziecko umarło, choć nie widziały. Sytuacje szybko wyciszone w szpitalu "niech się pani nie martwi, my wszystkim się zajmiemy". Albo po latach zadziwione, biorą pod uwagę to, że może nie umarło, może zostało wykradzione, że może warto podjąć starania o wyszukanie swojego dziecka. Zbiorowe mogiły bywają puste, a badania DNA wykazują pokrewieństwo. Niektórym udaje się odnaleźć bliskich, po latach próbują nawiązać kontakt, odnaleźć się, spotkać, powiedzieć, że żyją. Inni nie są w stanie tego tego udowodnić, wszelkie starania kończą się na niczym, brak dokumentów, brak dowodów, brak sił.
Autorka pokazuje jak działał system dyktatury wobec opornych na system. Konkretne historie matek, które traciły swoje dzieci w szpitalach, pod pretekstem choroby, śmierci. Zwłaszcza młodych kobiet, tych z nieślubnych związków. Fakt tłumaczono komfortem młodej dziewczyny, żeby dalej mogła iść przez życie "bez balastu". Kościół ma w tym niechlubny udział, włączył się w proceder "ratowania dobrego mienia kobiet", zabierania narodzonych nieślubnych dzieci i przekazywania do adopcji na "wolnym rynku". Kobiety poddawane presji społeczeństwa, samotne matki traktowane jak kobiety lekkich obyczajów.
Dziś tysiące dorosłych szukając swoich rodzin, pokrewieństwa. Kobiety, które do połowy lat 80. nie miały prawa głosu, teraz mogą głośno mówić o tym, co je spotkało, jak potraktowano. Trudno udowodnić, trudno walczyć przed sądem, ale niektóre próbują. Autorka daje im głos, z empatią przysłuchuje się kolejnym historiom, pozwala powiedzieć, to, co było tłumione przez lata, czule słucha, nie oskarża. Trudno w to wszystko uwierzyć.
Katarzyna Kobylarczyk
wydawnictwo Czarne, Wołowiec 2023
liczba stron: 208
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz