"Jest się tym, kim się jest. I trzeba być z tego dumnym".
Nie wiem, jak to się stało, ale przeczyłam tom 3 przygód Tsatsika (tu znajdziesz inne tomy) i dopiero teraz wpadł w moje ręce, ale może to i dobrze, bo przyniósł dużo radości i frajdy z lektury, która czyta się jednym tchem i z uśmiechem na ustach, i jest idealna na wakacyjny czas.
Tsatsiki podczas wakacji jest świadkiem ślubu mamuśki i Jensa, którzy są mega szczęśliwi, dużo się śmieją i całują (mama bywa "nieprzyzwoita"). A potem Tsatsiki zaczyna trzecią klasę, uczy się samodzielności (robienie kanapek, wyjścia i powroty, spełnia "obowiązek obywatelski" wobec pani z parasolem, chichocze pod sklepem z damską bielizną). Rezygnuje z piłki nożnej na rzecz tańca (zyskuje uwagę dziewczyn, pokonuje wstyd i czuje wielką frajdę z tańców. Zapuszcza włosy, z nieodzownym przyjacielem Perem Hammarem występuje z szalonym "Kiełbaskowym boogie". Pomaga utrzeć nosa dwóm szkolnym dręczycielom (przy pomocy zadziornego Jezusa z Iranu i "prawie jak brata" Mortena). Idzie na dywanik do dyrektora z Yanisem - Yetim, który cieszy się śniegiem jak dziecko, a klasa ma w końcu okazję zobaczyć tatę Poławiacza Ośmiornic i uwierzyć, że on istnieje. Używa dezodorantu Jensa "aż piecze pod pachami" i idzie na szkolną dyskotekę. Randkuje z Marią Grynwall i czuje motyle w brzuchu kiedy jest z Sarą. Wie, że nie każdy zachwyci się wyznaniem "jesteś słońcem, wokół którego krążę", a tańczyć można nawet w łazience. Dowiaduje się, że będzie miał siostrę, i leci sam do Grecji.
"Mam dwóch tatusiów, jedną Mamuśkę, jedną Retzinę i zupełnie własne uniwersum". Tsatsiki jest mega szczęśliwy mając tyle ukochanych osób wokół siebie.
Trzeci tom został przetłumaczony na kilkanaście języków i był wielokrotnie nagradzany. Słusznie, bo to to jedna z najlepszych serii dla dzieci w wieku szkolnym.
Moni Nilsson, il. Pija Lindenbaum, tł. Barbara Gawryluk
wydawnictwo Zakamarki, Poznań 2011
liczba stron: 140
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz