Dogłębnie opowiedziana historia kilkuletniej Kazi (Kazimiery Mirosławskiej) z czasów przed wojną, w trakcie i po, kiedy cała rodzina, wieś została przesiedlona na ziemie odzyskane przez Polskę.
Narratorką jest dziewczynka, która opowiada, jak się jej i jej bliskim żyło w tamtych latach w Gródku Jagiellońskim w województwie lwowskim, a potem w Żarku na Dolnym Śląsku. Pokazuje radość z codziennych zabaw, obchodów chrześcijańskich, żydowskich i prawosławnych, beztroskich chwil spędzanych na łonie natury, poznawania nowych niemieckich dzieci po wysiedleniu. Książka podzielona jest na trzy części: czas beztroski i wspólnego życia Polaków, Ukraińców i Żydów przed wojną w zgodzie i harmonii. Czas okrutnej wojny, zabijania, podziału społeczeństwa, głodu, "czyhania śmierci za każdym rogiem", bombardowania, strachu przed pomaganiem Żydom, sytuacje graniczne, kiedy bohaterowie ledwo uchodzą z życiem spod broni okupanta, życie bez koni, które zostały zabrane przez żołnierzy. "Całe wspólne życie, może nie do końca doskonałe, jak to między sąsiadami, ale wspólne, bo wszyscy byliśmy obywatelami państwa polskiego, rozsypało się". I czas po wojnie, kiedy ludzie na wschodzie Polski muszą zostawić cały swój dorobek, ogródki, sady, spakować się w jedną torbę i przemierzyć wiele kilometrów z nowo narodzonym dzieckiem, żeby osiąść w nowym domu poniemieckim, na zachodzie albo północy, nie raz z obecnymi jeszcze właścicielami, którzy też muszą po chwili opuścić swoje ziemie. "Granice państw przesunęły się, a wraz z nimi musieli przesuwać się ludzie" - repatrianci, przesiedleńcy, wysiedleni.
To dobrze opowiedziany fragment historii, z wieloma ważnymi szczegółami,
z wrażliwością i językiem dostosowanym do młodego odbiorcy. Z klarownym
wytłumaczeniem procesu repatriacji.
Dorota Combrzyńska-Nogala, il. Magdalena Kozieł-Nowak
wydawnictwo Literatura, Łódź 2018
liczba stron: 80
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz