"- Nie jestem wariatem.
- Jasne, jak my wszyscy".
Lekko, z dystansem i czarnym humorem o próbie samobójstwa, terapii, inności i normalności.
45 dni terapii, "zamknięcia w klatce", rozmów, trudnych pytań, wyimaginowanych odpowiedzi, prób manipulacji, insynuacji ("naprawdę nigdy nie brałem, a ona patrzyła na mnie, jakbym kłamał"), psychologicznych wywodów. Jeff ma 15 lat, jedną próbę samobójczą (której powód ukrywa niemal do końca terapii), bystry umysł, cięte riposty, potrzebę samotności ("a na to nie ma szans"), przyjaciółkę i kolegów. Siedzi w psychiatryku ze "świrami, pomyleńcami, kompletnymi popaprańcami". Tu uczy się sztuki rozmawiania manipulacyjnego i patrzenia na rozmówcę, tak żeby go nie widzieć, poruszania ustami i nie mówienia nic ważnego. Jego codzienne życie "jest tak nudne, że aż kusi, by łgać" podczas rozmów z doktorem. Dlatego spotkania z Rankinem, z Sadie, wspomnienia o Allie i Burku to jest coś, co nadaje sens życiu nastolatka.
Jeff ma 13-letnią normalną siostrę, zwykłych rodziców,"którzy wytrzymują ze sobą", (mocno zaskakuje ich swoimi preferencjami seksualnymi). Mieszkają w domku w ślicznej okolicy, a pokój po powrocie z jego terapii jest zmieniony.
Jeff, główny bohater jest tu narratorem. Łatwo wczuć się w jego myślenie, dylematy dorastającego nastolatka, czyhające zagrożenia, reakcje, postrzeganie świata, nie radzenie sobie z życiem ("jak śmieć w oceanie"), spisywane jak w pamiętniku. "Jeśli ludzie uznają cię za normalnego, to takim się stajesz". Dopiero na końcu Jeff wyjaśnia swój sekret, zaskakuje i powala. I wraca do domu. Wystawia ludzką tolerancję na próbę.
Michael Thomas Ford
wydawnictwo Nasza Księgarnia, Warszawa 2017
liczba stron: 272
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz