"Chłopcze Piotrusiu, ty, który chcesz pomagać skrzywdzonym, czaruję cię czarem podwójnym... Wezwiesz na pomoc odwagę, rozum i serce. Rozum wskaże drogę, odwaga sprosta niebezpieczeństwom, serce pozwoli wytrwać".
Osierocony Piotruś ma około jedenastu lat, wędruje po zniszczonym wojną kraju, szuka
domu. W lesie spotyka Martę, którą wkrótce może nazwać ciocią. Z całego serca chce pomóc jej w odnalezieniu dwóch zaginionych córek. "Musi zająć się Domem pod Topolą. Bo inaczej cóż by z niego była za pociecha?"
Dom pod Topolą osamotniony, podobnie jak pobliski "Najsmutniejszy las", nie jest radosny i ładny. Wojna okrutnie wyniszczyła i opustoszyła wszystko dookoła. W takiej sytuacji Piotrusiowi wydaje się, że może pomóc tylko wróżka Miłorada, o której opowiadała mu niegdyś mama. Dzięki niej obadrzony podwójnym czarem Piotruś staje się malutki, i może rozmawiać ze zwierzętami, ale nie wolno mu odkryć się przed ludźmi. Za przyjaciół ma oswojonych oddanych przyjaciół: kotkę Pamelę i psa Kiwaja. Po jakimś czasie odnajduje kłębuszek z ukrytą wiadomością od dziewczynek.
Tak zaczyna się powieść wędrówki przez groźne lasy, góry, doliny, pola, trudne i niebezpieczne tereny. Opowieść połączona z elementami baśniowymi. Autorka przez działanie Miłorady obdarzyła chłopca ogromnym ciepłem w stosunku do zwierząt ("jakaś ty dobra", "jestem ktoś, kto cię lubi"), uwrażliwiła na dobro i pomaganie. Chłopiec za wszelką cenę, siłą woli i odwagą, pomimo nostalgii za domem i ciotką Martą, wędruje do przodu, nie zraża się przeciwnościami. Zostaje wpleciony w szereg przygód powiązanych z napotykanymi zwierzętami, zawsze wychodzi z nich cało. Zagląda do gniazda sroce, odważnie rozmawia z groźnymi szczurami, pomaga wiewiórce Zazulce. W końcu odnajduje córeczki cioci Marty (Kasię i Trusię), ratuje od złych gospodarzy nieszczęśliwą Hardą i Pomponka. Długo pracuje nad tym, by dziewczynki przywołały w pamięci swoją mamę. Po udanych akcjach i powrocie czeka na właściwe magiczne słowo cioci Marty, które ma moc odczarować go i uczynić normalnym chłopcem.
Książka napisana w 1947 roku naturalnie chwyta za serce. Autorka wie, jak poruszyć emocjami czytelnika. Wie, jak sprawić, by czytelnik kibicował chłopcu, wartości przyjaźni, miłości, oddania i dobremu sercu.
Delikatna grafika Anity Graboś uatrakcyjnia i ułatwia odbiór opowieści młodszym odbiorcom.
Irena Jurgielewiczowa
ilustracje: Anita Graboś
wydawnictwo Nasza Księgarnia, Warszawa 2018
liczba stron: 240
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz