Morze ciche

"Wdrapię się wyżej niż najwyższa skała, aby napotkać słowa-
wypowiedziane przez wiatr, wyśpiewane przez morze".

Emilio urodził się za wcześnie, by słyszeć szum morza, by mówić wyraźnie, by być akceptowanym i kochanym przez ojca. "Wyruszył w świat w ciszy" prawie sam. Czasem wydaje mu się, że czegoś szuka, że nigdy tego nie znajdzie. Czasem wyobraża sobie, jaki dźwięk wydaje drzewo, a jaki przemykający szczur. Na plaży stara się wyłuskać dźwięk z wiatru, a pupą poczuć ciepły piasek i zimną wodę. Kocha delikatność mamy i styl przebywania z Javierem Vasquezem. Lubi, kiedy jego sąsiad w sposób zaangażowany poświęca mu swój czas, kiedy razem przygotowują posiłki, uczą się szumu morza ("gdy tysiąc kropli deszczu tańczy na wietrze") i wiatru, kiedy pomimo braku dobrego słuchu, Javier mówi do Emilio, opowiada mu świat, cieszy się na chwile z nim spędzone. 

Emilio ściera się na kartach książki ze śmiercią, ale nie robi to na nim większego wrażenia. Mimo wszystko ma szczęście do ludzi, najpierw sprzedawca i kucharz Javier, potem senora Anna, która jest "miła i do tego ładna", a z czasem tańczy z nią i na plaży i we śnie, "aż burzy się morze". 

Emilio to chłopiec, który od pierwszych stron trafia do serca czytelnika. Jego urodzenie, które "na nikim nie wywiera sensacji", łzy szczęścia, kiedy rodzi się siostra, próby nawiązania cienia porozumienia z rówieśnikami, otwarcie się na psychologa, radość z drobiazgów, nieco inne odczuwanie i postrzeganie świata. Pokazuje, że los nikogo nie jest przesądony, że warto wprowadzać zmiany, dążyć do szczęścia. To powieść o przyjaźni bez słów, rozstaniu, rytmicznym tańcu na plaży, dzięki odpowiednim ludziom.

Ilustrator S. Clement w sposób delikatny i wrażliwy pokazał kruchy świat małego bohatera i jego otoczenia. Świat, który nie jest idealny, a zachwyca i daje nadzieję i wiarę w sens życia, nawet gdy świat nie chce czasem słuchać. 

Morze ciche
Jeroen Van Haele
ilustracje: Sabien Clement
wydawnictwo Nasza Księgarnia, Warszawa 2017
liczba stron: 80