To powolna wędrówka Jerzego Stuhra w kierunku samotnego pokonywania trudności, bez dyscypliny, rozkazów, odgórnych wytycznych (bo któż to lubi), jak najdalej od władzy i urzędów. Ucieczka od traktowania siebie i kraju w kontekście martyrologii, "spieprzanie" przed chamstwem i brakiem zrozumienia, zaciętością ludzką. Lekki strach, który zawsze towarzyszy za granicą ("dopiero nasze dzieci są z tego strachu wyzwolone"). Kolejne filmy, sztuki teatralne, spotkania z ludźmi, rodzina i jej historia, grono znajomych, szeroki obraz społeczeństwa polskiego. Zażenowanie po debiucie "Śpiewać każdy może" ("Jezu, jak ja się wtedy wstydziłem":), przecież tak nie wypada. Intensywne życie krakowskie ("piło się potężnie i wymieniało poglądy. Wódka towarzyszyła nam bez przerwy"). Obowiązki pozakrakowskie, które uchroniły aktora przed nałogiem. Ogromna wyrozumiałość ("Tata ma trudny zawód"), inteligencja i urok żony Jerzego. Choć odpowiedzialnością musiał się wykazywać (i nad domem jako ojciec i mąż, i nad szkołą teatralną jako rektor). To człowiek spełniony, pogodzony, "łagodnie zrezygnowany". Wszystkie tematy właściwie wyczerpał. Ludzi lubi, życzy im dobrze, czasem wzruszy, czasem zabawi, da do namysłu. O chorobie mówi głośno, by innym dodać otuchy i sił na walkę i życie dalej.
Maciek Stuhr jest nieufny. Nie musi niczego nikomu udowadniać, a największym zwycięstwem jest fakt, że nie musi interesować się polityką:) ani udzielać swojego głosu dla pieców do wypiekania chleba. Nie bardzo wiedział jak przekazać ludziom tę haniebną wiadomość, że chce być aktorem, wejść w piękny i brutalny świat. Osamotnienie. Przejście od komedianctwa do aktorstwa artystycznego.Walka z mediami. Motyw roli w rosyjskim kinie ("nawet podobny do Putina":). Aktywność fizyczna. Jako dobry obywatel zaczyna od podstaw (segregacja śmieci, udział w głosowaniach, zabieranie głosu w ważnych sprawach nie dla zysku, a dla wspólnego dobra).
Książka towarzyszy premierze filmu. Na końcu zawiera porcję kadrów z planu filmowego "Obywatel", komentarze i scenariusz, kłopoty i małe radości, anegdoty z planu. Przyjemną odskocznią zawsze było dla mnie spotkanie ze Stuhrami. Ich cięte słowa, poglądy, humor bardzo mi odpowiadają. A tu film, który dodatkowo jest ważnym głosem w polskiej kinematografii.
Obywatel Stuhr.
Z Jerzym i Maciejem rozmawia Ewa Winnicka
wydawnictwo Znak, Kraków 2014
liczba stron: 272
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz