Znów parada zwierząt (wyliczanie ich jest celowym zabiegiem, pokazuje, jak wielu jest ochotników), każdy się nad nim pochyla, każdy chce je mieć, być jego rodzicem. Rozpoczyna się awantura między tymi, którzy pragną je posiadać.
Awantura mogłaby się skończyć tragicznie, ze szkodą dla jaja albo/i dla uczestników bójki. Jednak mieszkańców lasu uspokaja rezolutny/odpowiedzialny/zwariowany/mądry kangur. "Wychowajmy je wszyscy razem" –
powiada, i zwierzęta na to przystają. Kolejno zajmują się jajem do dnia, w którym wychodzi z niego pisklak... brzydal, z wytrzeszczonymi oczami (choć dla mnie to rozczochranie i wielkie wytrzeszczone oczy są przeurocze:).
O nie, teraz nikt go nie weźmie pod opiekę, bo jak to, to przecież "nie moje", dlaczego miałbym się czymś takim zajmować! Pomyślcie, co w głowie maleństwa musi się rodzić, jak to jest być tak paskudnie odrzuconym i krytykowanym przez tyle głosów.
Dobrze, że jest choć jedno zwierzę z ciepłym przytulnym futerkiem, wyrozumiałością i spokojnym wsparciem. W tak przytulnym miejscu można się rozwijać, wzrastać, śpiewać, tak, że cały las będzie wzdychał i żałował: "a mogło być moje".
Pięknie opowiedziana i zilustrowana historia jaja i pisklaka pokazują, jak często pozory mylą. Piękno nie zawsze widoczne jest na zewnątrz. Ważne jest to, co ukryte w sercu, niewidoczne dla oczu. Talent wykluwa się powoli, potrzebuje czasu i wsparcia.
Do wznowionego wydania dołączone są piosenki ze spektaklu teatralnego pod tym samym tytułem. Książka zalecana jest jako lektura do klasy pierwszej.
Książka została wyróżniona w konkursie
„Książka Roku 2004” Polskiej Sekcji IBBY. Wyróżnienie w konkursie PTWK „Najpiękniejsze Książki Roku 2003”.
Liliana Bardijewska
Moje – nie moje
ilustracje: Krystyna Lipka-Sztarbałło
Agencja Wydawnicza EZOP, Warszawa 2014
liczba stron: 32
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz