Wiosna Kerstin

Helena Hedlund świetnie wyczuwa dziecięcy świat i opisuje go w ciekawy sposób, w pełni oddając emocje i rozumienie świata przez dziecko, wrażliwe jak Kerstin, pełne własnych wyobrażeń, obaw, zaskakujących rozwiązań, ale samodzielne i odważne w działaniu, z charakterem i pełną odpowiedzialnością za siebie.

Wiosna to zmiany, porządki, dzięcioły w lesie. Jeśli dochodzi do tego kryzys wieku średniego mamy Kerstin i przeprowadzka mamy Gunnara z powodu ryjących ogród dzików, cały świat zmienia perspektywę. Jak przez to wszystko przejść, kiedy wyobraźnia podpowiada najgorsze scenariusze, a działać trzeba w pojedynkę, bo jedno kłamstwo pociąga za sobą kolejne, a odwagi na prawdziwą rozmowę brakuje?

Kerstin próbuje ocalić zastany świat, nie lubi zmian, nie godzi się na nie. Nie cierpi irokeza mamy, nowego tatuażu z literą K (na cześć cioci Kai czy może nowego nauczyciela pana Kennetha), przejścia na dietę bez mięsa, przyjęcia urodzinowego, braku "tamtej" normalnej mamy, braku towarzystwa Gunnara w swoim domu, zapachu moczu wilków. Ma pomysł na "zero dzików" w prezencie dla Maleny - mamy Gunnara, na to, by Fatima przestała się chwalić korzyściami z rozwodu rodziców, na rozmowę z panem Kennethem i ominięcie zagadnienia obrazka rodzinnego.

Ale już wie, że można zrobić szybko zakupy online, że "dorosłym czasem nie można ufać", a ich żarty mogą wprowadzić zamieszanie i napędzić strachu dzieciom, że warto mówić prawdę, nawet jeśli nie jest do końca komfortowo, że rysunki mogą być interpretowane na różne sposoby, nawet "jeśli czegoś nie widać ani nie słychać" to ludzie i tak w to wierzą, że dobrze mieć rezerwowe schronienie i przyjaciela, a dorośli czasem "kłócą się o głupstwa".

Wiosna Kerstin (szw. Att vara Kerstin)

Helena Hedlund, il. Klaudia Kozińska, tł. Anna Czernow 

wydawnictwo Dwie Siostry, Warszawa 2024

liczba stron: 216